اشعار

عصر جهـانـگـیر نبوّت رسید            عـیـد بـزرگ بـشـریت رسـیـد

عید خـدا، عـید جـهـان وجـود            عید قیام است و ركوع و سجود

خـبـری آمـده از عــالـم دیـگــر، اقــرأ            حضرت عشق؛ شدی از همه برتر، اقرأ

تا شود از نفست عـرش مـعـطر، اقـرأ            و خداوند تو را خـوانده پـیـمـبـر، اقـرأ

نـقــّاشـی لـبــخــنـد تـو دیــدن دارد            تـصـویـر نـگـاه تـو کـشـیــدن دارد

در لحظۀ خلقـتت خدا زمزمه کرد:            "آئـیـنـه‌ای چـون تو آفـریـدن دارد"

گـفـتند، از شـرابِ تو، میخانه‌ها به هم            خُـم‌ها، به وقت خوردن پیمانه‌ها به هم

از ما ربوده عقل و دل و دین و هوش را            وابـسـتـه‌انـد، اکـثـر دیــوانـه‌هـا بـه هـم

إقـرأ بـأسمِ پس جـمـلات آفریده شد            میزان به سجده رفت صراط آفریده شد

جبریل چید با نظر وحی رج به رج            انـسانی از تـمام جـهـات آفریده شد

مرا امشب رها کرده است بر بال دعا احمد            که اینگـونه شده ذکـرم میان ربنا احمد

به دور سجده‌هایش کعبه می‌گردد نمی‌دانم            چه دیده از خدای خود در این غار حرا احمد

در غـار حـرا سیـنجـلی می‌گویند            از نـور نـبـی و از ولی می‌گویند

تثلیث مسیحیان شکست و زین بعد            الله مـحـمـد و عــلـی مـی‌گــویـنـد

نـور «اِقـرَأ»، تـابـد از آئـیـنــه‌ام            کیست در غـار حـرای سـیـنـه‌ام؟

رگ رگـم، پـیـغـام احـمـد می‌دهد            سـیـنـه‌ام، بــوی مـحـمّـد مـی‌دهـد

بخوان به نام شکفتن، بخوان به نام بهار            که بـاغ پُـر شـود از جـلـوۀ تـمام بهـار

بخوان که باغ شود غرق در طراوت و نور            بخوان که دفتر گل وا شود به نام بهار

صدای وحی می‌رسد به گوش احمد امین            صـدا بـلـند تـر شـود بـرای بـار دومـین

زمان به شوق می‌دود، سکوت می‌کند زمین            بخوان به نام خالقت که هست رکن دین همین

خبر دهـید به عـالـم شد انتخـاب محمد            نوشته با خطِ بعثت؛ رسولِ ناب محمد

شدی محافـظِ قـرآن، دلیلِ آیۀ «إقـرأ»            تویی حدیث مفصّل از این کتاب، محمد

بـاغ شکـوفه می‌دهـد بوی بهار می‌رسد            مزرعه سبز می‌شود خبر ز یارمی‌رسد

سوسن و سرو در چمن لاله شِکُفت در دَمَن            مژده دهید عاشقان مبعـث یـار می‌رسد

ز انواری که تابـان است امشب            حـرا آئـیـنـه‌بـنـدان اسـت امـشب

حـرا آن غـار محـبوب زمـان‌ها            تـجـلّـی‌گـاه قــرآن اسـت امـشـب

مُلک و مَلک مُرید و مسلمانِ احمد است            در ذيلِ لطفِ بی‌حد و احسانِ احمد است

احـمد محـمّد است و محـمّد رسـولِ حق            جمع صفـات نیز، به عـنوانِ احمد است

اسـلام مـن آغـاز شـد بـا یـا رسـول‌الله            مـن بـنـدۀ نـاچــیـزم و آقــا، رسـول‌الله

من از ازل تا روز آخـر عـبد درگـاهم            از ابــتـدا تـا انـتـهــا مـولا، رســول‌الله

فـارغ از هرگـونه اما و اگـر آورده‌ای            برکـتِ اسـلام را سـمتِ بـشر آورده‌ای

صبحِ بعـثت فـتح کردی قـلهٔ توحـید را            از خدایِ «لاشریکَ لَه» خبر آورده‌ای

زمین به جهل مرکّب اسیر بود و گرفتار           زمان نهان شده در شب شبی مخوف و شبی تار

تن زمانه پُر از تب، ولی نبود پرسـتار           خلاصه شهر معذّب از این سیاهی بسیار

اقرأ؛ بخوان هر آنچه که از او شنیده‌ای           مهتاب رو! بگو که از آن سو، چه دیده‌ای؟

افـسانه بود قـبل تو، رویـای عـاشـقـان           تو پای عشق را به حـقـیقـت کشیده‌ای

پَـر می‌کـشـند تـا به هـوای تو بـال‌هـا            گـم مـی‌شـونـد در افـق تـو خــیـال‌هـا

روحت زلال زمزم و رویت سلام صبح            آمیـخـته‌ست در تو جـمال و جـلال‌ها

مكه امشب غرق شوری دیگر است            آسـمان روشـن ز نـوری دیگر است
شـب بــود آبــسـتــن رازی بــزرگ            در حـجـاب مـكـه اعـجـازی بـزرگ